Op 13-jarige leeftijd kwam Leonard Vis als onderduiker hier terecht. Hij wist uiteindelijk na de razzia te ontkomen en heeft de oorlog overleefd. Hij is geëmigreerd naar Canada.  Nu geeft hij les op scholen over de Holocaust en de gevaren van antisemitisme in de samenleving. 

Ies en zijn vrouw kregen hulp van lokale verzetsmensen. Om ruim dertig mensen van voedsel te voorzien was een heel netwerk aan leveranciers nodig.

Leonard Vis (89 jaar): ‘We werden telefonisch gewaarschuwd door de Larense politie. Waar we heen moesten zeiden ze niet. Je wist niet waar je was, ik was van Huizen naar Laren verhuisd en net 13 jaar…wie kende je in die buurt en die mensen uit Amsterdam helemaal? Waar moest je heen’? 

Na de razzia op 30 september 1943 zijn Ies Bleekrode en zijn vrouw Els Garms brodeloos geworden. Het verzet weet dat De Hoeve niet langer een veilige haven voor onderduikers is, dus vanuit deze hoek valt dan ook niet langer op klandizie te rekenen. Om het bedrijf voort te zetten verschijnen er weer regelmatig advertenties in de Gooi-en Eemlander, waarin het pension onder de aandacht gebracht wordt. 

Leonard Vis: ‘Ies Bleekrode had van de ondergrondse een groot huis gekregen op de Hein Keverweg 1. Al snel kwamen zijn broer en 3 zusjes naar Laren bij hem onderduiken. Onze contactman was Jan van Rijendam uit Huizen (hier zat mijn zusje ondergedoken). Hoewel Liesbeth een heel aardige vrouw was, kreeg Bleekrode, toen hij beter in de slappe was kwam te zitten, een vriendin. Deze vriendin kwam ook gewoon bij ons over de vloer. Zijn familie bezwoer hem de verhouding te beëindigen. Toen hij het uitmaakte heeft deze vrouw ons verraden. Carel Faber de beruchte SD-rechercheur, die is overleden in Duitsland, was een van de twee die de leiding hadden tijdens de razzia. We werden 15 minuten van te voren door de politie gebeld met het bericht dat we verraden waren. We hadden geen idee waar we naartoe moesten (dat had de politie van Laren ons niet verteld). Een man is ontsnapt, hij had een niet-joodse verloofde in Amsterdam. Wij wachtten rustig af en deden niet eens de moeite om ons te verstoppen in de schuilplaats. De Larense politie had de buurt afgezet en nadat Faber het enorme gezelschap zag, liet hij de politie een verhuiswagen bestellen van Banis Transport uit Laren. Hierin zijn we afgevoerd naar Amsterdam’.

Op 30 september 1943 zette de Larense politie de omgeving van het huis af. Twee SD-ers, onder wie de beruchte gebroeders Faber, arresteerden vervolgens alle onderduikers. Zij toucheerden f 7,50 per opgepakte jood.

Rachel Vogel-Bleekrode was met haar man, Abraham Vogel, en andere familieleden ondergedoken bij haar broer aan de Hein Keverweg 1 in Laren. Deze broer was gemengd gehuwd en had zich niet als jood laten registreren. Hij droeg daardoor geen jodenster op zijn kleding. In huis waren zo'n 30 joodse onderduikers opgenomen. 

Op 30 september 1943 werden alle 30 onderduikers verraden en door de SD gearresteerd. Vanuit de Hollandsche Schouwburg zijn zij op 9 oktober 1943 naar Westerbork getransporteerd en op 19 Oktober op transport gesteld Bij aankomst in Auschwitz op 22 Oktober 1943 werden zij onmiddellijk vermoord.

Rachel is gehuwd geweest met Gabriel Vigevino 29 september 1910 te Amsterdam, samen hadden ze een dochter Rebecca. Zij is hertrouwd met Abraham Vogel 21 december 1932 te Amsterdam.

Maker van het herinneringsbordje: Dorrus Ligteringe

Regina Bleekrode was met haar zoon Paul ondergedoken bij haar gemengd gehuwde broer in Laren. Door verraad zijn zij op 30 september 1943 gearresteerd. Zij werden door de SD gearresteerd. Vanuit de Hollandsche Schouwburg zijn zij op 9 oktober 1943 naar Westerbork getransporteerd en op 19 Oktober op transport gesteld.

Bij aankomst in Auschwitz op 22 Oktober 1943 werden zij onmiddellijk vermoord. Paul is de zoon van Regina Bleekrode. Paul Bleekrode was lid van de zwemvereniging 'de Robben' in Amsterdam. Ondanks dat hij epilepsie had, was hij een goede waterpoloër. 

Maker van het herinneringsbordje: Erwin van den Berg

Eva Bleekrode was met haar zoon Robert ondergedoken bij een broer aan de Hein Keverweg in Laren. De broer was gemengd gehuwd. Op 30 september 1943 deed de SD een inval na te zijn getipt. De onderduikers werden gearresteerd. 

Op hetzelfde adres waren ook Regina Bleekrode en haar zoon Paul ondergedoken 

Maker van het herinneringsbordje: Karin Calis

Samuel Bleekrode was samen met zijn echtgenote, Vrouwtje Presser, ondergedoken bij zijn broer aan de Hein Keverweg in Laren. Deze broer was gemengd gehuwd en droeg geen jodenster op zijn kleding. Bij hem in huis waren zo'n 30 joden ondergedoken. Zij werden verraden. 

Op 30 September 43 werd er een inval gedaan door 2 lieden van de SD en een groep Larense politieagenten. De onderduikers zijn via de Hollandsche Schouwburg in Amsterdam naar Westerbork gestuurd.

Maker van het herinneringsbordje: Erwin van den Berg

Baruch Lopes de Leaô was de zoon van Salomon Lopes de Leaô Laguna en Sara Kroese. Op tienjarige leeftijd werd hij wees.

In 1889 verhuisde hij met zijn vrouw van Amsterdam naar Laren vanwege haar gezondheidsproblemen.

Uit het artikel van Herman Minkenhof:

Baruch werd opgevoed in het Portugees-Israëlietisch Weeshuis in Amsterdam. Hij moest iedere dag naar de Portugese Snoge, waar hij meer onder de indruk was van de gezichten om zich heen dan van het interieur, gezichten die hij als jongetje tekende. Toen op zijn veertiende over zijn toekomstige beroep moest worden beslist, werd hij naar de Quelliniusschool gestuurd voor de opleiding tot decoratieschilder. Na twee jaar kreeg hij toestemming examen te doen voor de Academie, waar Allebé en Wijnveld zijn leermeesters waren.

Op zijn zeventiende moest hij het weeshuis verlaten en op eigen benen gaan staan. Op een zolder in de jodenbuurt richtte hij zijn atelier-woonplaats in. Hij werkte voor tijdschriften. Hij verwierf zich naam toen hij voor het eerste nummer van Elsevier's Maandschrift schetsen van de jodenbuurt maakte.

Als muziekliefhebber bezocht hij Frascati. Daar maakte hij eens een tekening van een oude cellist. Op advies van de beeldhouwer Teixeira de Mattos stuurde hij die tekening naar Arti, waar ze werd aangekocht. Baruch werd als lid van Arti aangenomen. Hij kreeg verschillende opdrachten. Na zijn huwelijk met Rosa Asscher - omstreeks zijn dertigste - vestigde hij zich in het Gooi, eerst in Laren, toen in Hilversum en uiteindelijk in Blaricum. Zijn laatste woonadres was op de Zwaluwenweg.

"Het eigenlijke schilderscentrum Laren-Blaricum. Hij was zeer thuis in deze verzamelplaats van joviale en origineele naturen, afkomstig uit alle locale, nationale en anthropologische sfeeren. Hij bracht in dit veelkleurige menschenpalet zijn bijzondere kleur en in het veelstemmige koor, dat dagelijks na het werk om de 'ronde tafel van Hamdorff' klonk, liet men hem gaarne als solist in Amsterdamsche gijn optreden."

Hij was niet geïnteresseerd in landschappen. Af en toe maakte hij een schilderij van een Goois landschap, omdat de Larensche Kunsthandel dat graag wilde voor de export naar Amerika. Maar dan schilderde Baruch er altijd een mensenfiguur op:

"Menschen moest hij hebben: boeren, bankiers, militairen, mondaine vrouwen, zachte moeders met kinderen, kooplieden, geleerden, artsen." Hij was vooral de man van de "belle peinture".

Hij schilderde onder meer Ferdinand Domela Nieuwenhuis ("een mooie kop had hij"), minister van Oorlog, Colijn, opperrabbijn Van Loen. Hij werd eens naar Engeland geroepen om mevrouw Deterding te schilderen. Dat werk moest hij acht dagen onderbreken vanwege een uitnodiging waaraan mevrouw Deterding zich niet kon onttrekken. Henry Deterding gaf hem toen een cheque om zich gedurende die dagen op de Derbyraces te vermaken.

"Naar de paarden, och meneer Deterding, het zal u wel hetzelfde zijn, ik ga liever zoolang naar mijn Rosie."

Baruch leefde voor zijn gezin. Rose en hij kregen een zware klap toen hun veelbelovende zoon Martijn bij een motorongeluk om het leven kwam. Door hard te werken kon hij met dit verdriet leven en als 78-jarige werkte hij nog steeds:

"Want ondanks zijn zelfvertrouwen is de 78-jarige als kunstenaar een bescheiden man gebleven, die hooge eischen aan zichzelf stelt. Met de eischen die hij anderen stelt, typeert hij zichzelf als Jood: Onrecht is de ergste ondeugd die hij kent. Hij houdt van mooie menschen, maar een mooi karakter is hem meer waard."

Het Joodsche Weekblad, 10 oktober 1941, 5

Zie verder: J. van Adrichem (et al.), Rebel, mijn hart : kunstenaars 1940-1945 (Zwolle 1995)

Zijn vrouw Rose Asscher was samen met enkele andere vrouwen ondergedoken in Laren bij de familie Rem op het Zevenend. Ze werden door Nederlandse politieagenten opgehaald.

Maker van het herinneringsbordje: Marijke van Schaik

Clara (Clarissa) van Kollem was de oudere zus van Maurits. Ze was samen met hem en zijn vrouw ondergedoken in Laren (Hein Keverweg ). Ze werden verraden en gearresteerd op 30 september 1943.

Maker van het herinneringsbordje: Wenda van 't Klooster-Calis